Από τα βράχια αναδύονται ανάγλυφα μυστηριώδεις φιγούρες και πρόσωπα, το σημαντικότερο από τα οποία είναι εκείνο το τεράστιο της μαϊμούς που σου γελάει, και το προφίλ του λιονταριού που σωπαίνει βαθυστόχαστο, λες και συγκρατεί το βράχο. Ακολουθεί η φιγούρα του καλόγερου σε μια σπηλιά που φαίνεται σαν φυσικός βράχινος σταθμός. Η σπηλιά του ασκητή είναι από εκείνες που κανείς απορεί για το πώς σκαρφάλωσε εκεί. Υπάρχουν και οι ολόγλυφες φιγούρες που τις βλέπει κανείς από μακριά γιατί είναι τόσο ψηλές όσο και οι βράχοι. Το μυστικό για να τις δείτε κι εσείς είναι να αφήσετε έναν Καλαμπακιώτη να σας πάρει από το χέρι, πείτε του μόνο πως πιστεύετε στα ξωτικά...
Εκεί είναι ο βασιλιάς και η βασίλισσα που ξεχωρίζουν από τα σκουφοειδή στέμματά τους. Αυτός ο βασιλιάς με τη βασίλισσά του ζούσαν σε ένα παλάτι τα παλιά χρόνια χτισμένο σε μία από τις κορυφές των βράχων, την κορυφή της Αϊ-ιας.
Αυτός ο βράχος συνδεόταν με τον απέναντί του, του Αλτσού, με κρεμαστό ξυλογεφύρι, ενώ κάτω και γύρω από τα βράχια απλωνόταν το νερό της μεγάλης λίμνης. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα είχαν μια μονάκριβη μοναχοκόρη. Μια μέρα κάνοντας βόλτα πάνω στο γιοφύρι βγήκε το χρυσό της γοβάκι από το ποδαράκι της, γλίστρησε από την αιωρούμενη γέφυρα και έπεσε στο νερό της λίμνης. Η βασιλοπούλα έσκυψε να το πιάσει, γλίστρησε στη βαθιά λίμνη και τα νερά την κατάπιαν. Ετρεξαν τότε ο βασιλιάς και η βασίλισσα, που βρίσκονταν στην κορυφή του Αλτσού, και πάνω στην απελπισία τους για να τη σώσουν έπεσαν κι αυτοί στη λίμνη… Ο τόπος σώπασε νεκρικά και ο καλός τους φίλος Ποσειδώνας ακούγοντας τα κακά μαντάτα (κατά την ελληνική μυθολογία) λυπήθηκε για το χαμό τους και οργισμένος χτύπησε με την τρίαινά του ένα κομμάτι γης που ένωνε τον Ολυμπο με την Οσα. Αυτό έσπασε και τα νερά της λίμνης πέρασαν το άνοιγμα και έτρεξαν στη θάλασσα. Ετσι, με αυτό το μύθο δικαιολογείται παρα-μυθιακά πώς η λίμνη έγινε πεδιάδα.
Σαν φύγαν τα νερά φάνηκαν τα βράχια του βυθού. Σε πολλά από αυτά τα βράχια ήταν αποτυπωμένοι οι θρύλοι της περιοχής. Ετσι, ο βασιλιάς και η βασίλισσα αποτελεί σήμερα το πέτρινο βασιλικό ζευγάρι και λίγο πιο κάτω, εκεί που πνίγηκε η βασιλοπούλα, σχηματίσθηκε η ρόκα που έγνεθε. Πολλοί λένε πως έμοιαζε μ’ αυτήν μιας και η ίδια ήταν ψηλόλιγνη. Οσο για την απάτητη μέχρι σήμερα κορυφή του Αλτσού, όπου δεν υπήρχε κανένα παλάτι, λένε πως από εκείνα τα χρόνια είναι φυλαγμένα εκεί τρία σεντούκια ενός βασιλιά, που περνώντας από τα μέρη εκείνα έπεσε και πνίγηκε μαζί με το άλογό του στη λίμνη. Το ένα σεντούκι έχει χρυσάφι, το άλλο έχει πολύτιμες πέτρες και το τρίτο τη χρυσή σέλλα του βασιλιά. Φίδια-δράκοι έσωσαν αυτούς τους θησαυρούς και τους φυλάνε μέχρι σήμερα ακοίμητοι.
Γι’ αυτό κανείς ποτέ δεν τόλμησε να φθάσει αυτή την κορυφή από το φόβο των δράκων και κανείς δεν τους έχει δει μέχρι τώρα… Μα είναι γνωστό ότι παραφυλάνε κρυμμένοι για να βγουν να πνίξουν και να πετάξουν από την ψηλή κορυφή όποιον ιερόσυλο φτάσει εκεί.